Απορίες αφελούς

Αναρωτιέμαι για το αν τα μέτρα που προτίθεται να λάβει η σημερινή κυβέρνηση δήλωνε την πρόθεση να τα λάβει η προηγούμενη, ποια θα ήταν τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων.

Αναρωτιέμαι, πάλι, για τα μέτωπα που σκοπεύει να ανοίξει η σημερινή κυβέρνηση, αν τολμούσε να τα υπαινιχτεί έστω η κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή, σε τι πολεμική ατμόσφαιρα θα κινούνταν τα δελτία ειδήσεων των οκτώ.

Και, τέλος, αναρωτιέμαι για τη διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στους κεντρικούς τίτλους των εφημερίδων σε σχέση με αυτά που περιγράφουν παρακάτω ή στις εσωτερικές σελίδες, επεξηγώντας τους ή αναλύοντάς τους.

Τελικώς, το ρήμα αναρωτιέμαι ας θεωρηθεί εντελώς ρητορικό. Η προηγούμενη κυβέρνηση έπρεπε (αντιλαϊκά καθώς πολιτευόταν) αλλά και «έπρεπε» να πέσει. Τα εισαγωγικά, μια και είμαι σίγουρος πως απευθύνομαι σε νοήμονες αναγνώστες, δεν θα τα εξηγήσω.

Το θέμα δεν είναι το χθες, αλλά το σήμερα. Αποφεύγω καν να μιλήσω για το αύριο. Ομως, τι είναι αυτό, τελικά, που δίνει περίοδο χάριτος σε μια κυβέρνηση, όταν προαναγγέλλει αύξηση έμμεσων φόρων όμοια με τους άμεσους. Πού οφείλεται αυτό το απυρόβλητο στο οποίο βρίσκεται απ' τη μεγαλύτερη μερίδα του Τύπου και των ηλεκτρονικών μέσων, όταν μόλις ένα μήνα μετά την επικράτησή της στις εκλογές, παίρνει πίσω σχεδόν το σύνολο των οικονομικών της υποσχέσεων;

Ποιος δεν θα χλεύαζε στο παρελθόν μια αύξηση 0,60 λεπτών την ημέρα στις μηνιαίες αποδοχές ενός εργαζομένου; Ποιος ξεσηκωνόταν λίγα χρόνια πριν για το πενιχρό βοήθημα θέρμανσης, ενώ σήμερα σιωπά για το εφάπαξ βοήθημα (σε δύο δόσεις!!!) το οποίο μάλιστα, άκουσον άκουσον, προβάλλεται και ως αναδιανομή του πλούτου;

Πώς περνάει έτσι στα ψιλά η προεκλογική δέσμευση «πόροι υπάρχουν» με τις σημερινές ομολογίες περί της τραγικότητας της οικονομίας υπό το βάρος και της διεθνούς κρίσης; Πώς δεν σχολιάζεται η αποσιώπηση του ελλείμματος που γνώριζε προεκλογικώς ο κ. Παπανδρέου, σε σχέση με τις σημερινές οιμωγές του κ. Παπακωνσταντίνου, ο οποίος γυρίζοντας κάθε φορά από τις Βρυξέλλες, έχει το ύφος του ματωμένου μεν, αλλά πάντα νικητή μονομάχου; Σε ποια χώρα ζούσε πριν ο κύριος υπουργός;

Γιατί, πλην ελαχίστων, δεν αναρωτιούνται πού τάχα να οφείλονται τα χειροκροτήματα του προέδρου των Ελληνικών Βιομηχανιών κ. Δασκαλόπουλου, ο οποίος επικροτεί και πλειοδοτεί σε κάθε προτεινόμενο κυβερνητικό οικονομικό μέτρο.

Γιατί πέρασε ως δημοκρατικό το μέτρο της μη απόσυρσης παλαιών αυτοκινήτων (που σίγουρα δεν ήταν τα Καγιέν και Μερσεντές των βορείων προαστίων) και κυρίως γιατί πέρασε στα ψιλά η αντίδραση επί του θέματος περίπου των μισών κυβερνητικών βουλευτών, ως και αυτή του προέδρου της Βουλής; Αν, λέω αν, κάτι τέτοιο συνέβαινε λίγους μήνες πριν, πόσες εκατοντάδες τηλεοπτικές ώρες θα ξοδεύονταν και πόσοι τόνοι χαρτιού θα γέμιζαν με σχόλια πολιτικά και παραπολιτικά για εσωκομματικές αντιδράσεις που απειλούν μέχρι και διάσπαση;

Πώς ξεχάστηκε μέσα σε δύο μέρες το γεγονός, πως ο νέος γ.γ. του κυβερνώντος κόμματος δεν συμπλήρωσε το 50% συν ένα, για την εκλογή του;

Ζω ενεργά την πολιτική ζωή αυτής της χώρας εκών (λόγω προσωπικής εμπλοκής) - άκων (λόγω οικογένειας) κοντά στα σαράντα χρόνια. Αν εξαιρέσω το διάστημα της χούντας, όπου τα πράγματα στον χώρο της ενημέρωσης ήταν όπως ήταν, για λόγους προφανείς και αυταπόδεικτους, τη σημερινή κατάσταση, σε σχέση με την ανοχή ή στη χειρότερη των περιπτώσεων σε σχέση με την παρουσίαση του μαύρου ως άσπρου, μπορώ να την παραλληλήσω με την τελευταία περίοδο κυβερνήσεων του κ. Σημίτη, αλλά και πάλι η ζυγαριά γέρνει στο σήμερα.

Θλίβομαι.

Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΤΣΑΚΝΗ

Αναδημοσιευση αποΕλευθεροτυπια