ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΟΥ ΦΚ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΦΕΕ

1. Η συζήτηση για την ΕΦΕΕ δεν μπορεί να γίνεται χωρίς κάποιες αναγκαίες παρατηρήσεις που αφορούν τη κατάσταση του φοιτητικού κινήματος. Ερχόμαστε από μια νικηφόρα μάχη ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16 του συντάγματος. Μια νικηφόρα μάχη που δεν άφησε πίσω της όμως υλικά ίχνη και αποτελέσματα στο πως λειτουργεί και δρα το φκ τα τελευταία 20 χρόνια. Παρά τις υπαρκτές μάχες ενάντια στην αναδιάρθρωση το φκ παραμένει χωρίς κεντρικό πολιτικό προσανατολισμό, χωρίς διαδικασίες, χωρίς οργάνωση. Οι δικομματικές παρατάξεις ηγεμονεύουν στους φοιτητικούς χώρους, η αποιδεολογικοποίηση και η αποπολιτικοποίηση κυριαρχούν, ο αντικυβερνητικός λόγος έχει υποχωρήσει, οι διαδικασίες είναι διαλυτικές, αποκρουστικές, διώχνουν και δε συγκινούν την πλειοψηφία των φοιτητών. Οι φοιτητικοί σύλλογοι δεν έχουν εσωτερική ζωή (παρά μόνο τις μέρες των κινητοποιήσεων), θεωρούνται μαγαζιά της κυρίαρχης παράταξης, υπάρχουν ζητήματα στοιχειώδους δημοκρατίας, οι συνελεύσεις αφορούν κυρίως τους οργανωμένους κλπ κλπ

2. Αν δώσουμε μια απάντηση ότι όλα τα παραπάνω προβλήματα του φκ θα λυθούν αυτομάτως ανασυστήνοντας την ΕΦΕΕ κάνουμε ένα μεγάλο λάθος. Απαντάμε σε ένα ζήτημα κατ’ εξοχήν πολιτικό με στεγνούς οργανωτικούς όρους. Υπάρχει όντως ζήτημα το πώς δημοκρατικά οργανώνεται ένας οργανισμός, από ένα φοιτητικό σχήμα μέχρι ένα κίνημα (κλασσικό παράδειγμα οι ατελείωτες συζητήσεις για τις συντονιστικές επιτροπές κατάληψης που θα έχουν αιρετούς κι ανακλητούς εκπροσώπους ή όχι κλπ). Υπάρχει όντως η απαίτηση απ τον κόσμο για συμμετοχή, δημοκρατία, ισοτιμία στη λήψη αποφάσεων κλπ. Αυτό όμως είναι η μία πλευρά του ζητήματος. Σημαντική μεν αλλά όχι η κύρια. Το κύριο είναι η πολιτική κατεύθυνση, ο πολιτικός προσανατολισμός του φκ.

3. Για παράδειγμα όταν υιοθετήθηκαν στο ελληνικό φκ σαν πρόταση προς τις Γ.Σ. οι «επιτροπές για την υλοποίηση της απόφασης» δεν προέκυπταν από μία γενικόλογη αντιΔΣ φιλολογία αλλά για να βρεθεί ένας τρόπος να υλοποιηθούν οι αποφάσεις της πλειοψηφίας των φοιτητών που οι πλειοψηφίες στα ΔΣ δεν ήθελαν. Σε τέτοιες καταστάσεις λοιπόν ο αγωνιζόμενος κόσμος ψάχνει και βρίσκει άλλες μορφές οργάνωσης για να προωθήσει τις ανάγκες του και τις επιθυμίες του. Άλλο παράδειγμα αποτελούν οι καταλήψεις του ’79 ενάντια στο νόμο 815 (τον αντίστοιχο νόμο πλαίσιο τότε) που κατάφεραν να καταργήσουν νόμο του κράτους (η μοναδική φορά που συνέβη αυτό στη μεταπολίτευση). Τότε υπήρχε φοιτητικό κίνημα ισχυρό, ανατρεπτικό, ριζοσπαστικό. Γιατί; Επειδή είχε θεσμοθετημένα όργανα (ΔΣ, ΕΦΕΕ); Επειδή άρχισε να αμφισβητεί τα όργανα του; Το βασικό είναι ότι υπήρχε ένας κεντρικός πολιτικός προσανατολισμός που είχε τεθεί μέσα στους φοιτητικούς χώρους και έδινε αποφασιστικά και ανυποχώρητα τη μάχη με τη κυβέρνηση σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο

4. Στόχος της ΑΡΕΝ πρέπει να είναι «να αλλάξει το τοπίο» στις σχολές. Να αλλάξει τους υπάρχοντες πολιτικούς συσχετισμούς. Επομένως οι πρωτοβουλίες που πρέπει να παρθούν στο χώρο της αριστεράς και η επιμονή στη δημιουργία του αριστερού πόλου είναι τα αναγκαία βήματα για να υπηρετηθεί ένας διαφορετικός πολιτικός προσανατολισμός για το φκ. Ένας προσανατολισμός που θα βλέπει το φκ ως κομμάτι ενός κοινωνικού και πολιτικού μετώπου απέναντι στο ν/φ, ένας προσανατολισμός αντιευρωπαϊκός, αντιαναδιαρθρωτικός, αντικυβερνητικός, αντιδικομματικός, αντιιμπεριαλιστικός – αντιπολεμικός.

5. Η ανασύσταση της ΕΦΕΕ μπορεί να βοηθήσει την πολιτική και οργανωτική ανασυγκρότηση του φ.κ.; Οτιδήποτε βοηθά, επιβάλει, προτρέπει, σε μια κεντρική πολιτική αντιπαράθεση είναι θετικό. Προτιμάμε τη ΔΑΠ να τοποθετείται πολιτικά για το τι πρέπει να κάνει το φοιτητικό σώμα, παρά να διοργανώνει πάρτυ και εκδρομές. Η οποιαδήποτε κίνηση για μια οργανωτική συγκρότηση, στο βαθμό που θα προβάλει και μια αντίστοιχη πολιτική –δηλαδή αντικυβερνητική- κατεύθυνση είναι γεγονός θετικό και χρήσιμο. Γιατί και μόνον αυτό θα οξύνει τις αντιθέσεις, θα εξαναγκάσει σε πολιτικές τοποθετήσεις, θα θέσει διαχωριστικές γραμμές, θα οικοδομήσει συμμαχίες, θα δείξει τα αντίπαλα στρατόπεδα. Από αυτή τη πλευρά, ναι είμαστε υπέρ διαδικασιών που θα ανασυστήσουν την ΕΦΕΕ. Θεωρούμε όμως λάθος να περιοριστεί η αναζήτησή μας και η συζήτηση αποκλειστικά στο αν θέλουμε ανασύσταση της ΕΦΕΕ. Θα μπορούσαμε να απαντήσουμε ότι θέλουμε μια ΕΦΕΕ που να κάνει τα παραπάνω, δε θέλουμε μια ΕΦΕΕ που να αναζητά το διάλογο, που θα αντιμετωπίζει τις φοιτητικές κινητοποιήσεις όπως η ΓΣΕΕ τις εργατικές. Και το θέμα δεν είναι πού «θα κάτσει η μπίλια» από πλευράς εκλογικών συσχετισμών. Είναι το αν πραγματικά υιοθετούμε έναν διαφορετικό πολιτικό προσανατολισμό και αν κυρίως συζητάμε γι’ αυτόν ή αν συζητάμε για την ΕΦΕΕ.

6. Η ΕΦΕΕ είναι γραφειοκρατική δομή ή όχι; Δε συμφωνούμε με τους αγώνες δι’ αντιπρόσωπων. Δύναμη για την αριστερά και τις ιδέες της είναι η ίδια η συμμετοχή του κόσμου. Για την αριστερά ο συνδικαλισμός δεν αφορά τους συνδικαλιστές, αλλά αφορά αυτούς που έχουν τα προβλήματα, δηλαδή όλους τους φοιτητές. Επομένως για μας οι εκπρόσωποι είναι χρήσιμοι μόνο στο βαθμό που βοηθούν, που χρησιμοποιούνται για να ενεργοποιήσουν και να ενώσουν φοιτητές. Αν δεν έχουν αυτόν τον προσανατολισμό, αλλά κύριο μέλημά τους είναι η τηλεοπτική εκπροσώπηση τότε είναι από άχρηστοι έως επιζήμιοι. Με τον ίδιο τρόπο είμαστε με τις Γ.Σ. και όχι με τα Δ.Σ.. Άλλο όμως αυτό και άλλο η κατάργηση των Δ.Σ.! Τα Δ.Σ. είναι χρήσιμα για να συγκαλούν συνελεύσεις, για να καλούν τους φοιτητές σε επιτροπές, εκδηλώσεις και όποια άλλη μορφή συμμετοχής και ενεργοποίησης, για να παίρνουν αποφάσεις όταν δεν είναι εφικτό να γίνει Γ.Σ. (π.χ. εξεταστική). Είναι άχρηστα όταν η ΔΑΠ (ή όποιος άλλος) τα χρησιμοποιεί σαν μαγαζί και αντί να βοηθάει, εμποδίζει στο να ενωθούν και να ενεργοποιηθούν φοιτητές (π.χ. άρνηση να γίνει συνέλευση) και τότε πρέπει να βρίσκουμε μορφές και τρόπους να τα ξεπερνάμε.

7. Στα παραπάνω οι πιο θορυβώδεις «αντιιεραρχικοί», είναι και αυτοί που αντιγράφουν την αστική πολιτική. Έχουμε δει ένας σύλλογος να κατεβαίνει με δύο πανό γιατί την απόφαση του συλλόγου την συνυπογράφουν δύο παρατάξεις. Έχουμε δει σχολές που είχαν να κάνουν συνέλευση 10 χρόνια, γιατί η ΔΑΠ έπαιρνε 60% και «έτσι γουστάρει». Από την άλλη είδαμε μέσα στο κίνημα συντονιστικές επιτροπές (που υποτίθεται αντικαθιστούν τα ΔΣ για να συμμετέχει αμεσοδημοκρατικά ο κόσμος) που διώχνουν τον κόσμο γιατί γίνονται πεδία κοκορομαχίας για το «γνωστικό» και το «επιστημονικό» αντικείμενο. Έχουμε δει το συντονιστικό των ΤΕΙ της ΠΚΣ που υπάρχει εσαεί και δε λογοδοτεί πουθενά και μετά τις διαδηλώσεις πολλές φορές προβληματιζόμασταν αν θα πάμε στο «συντονιστικό των ΕΑΑΚ» ή στο «συντονιστικό της ΚΝΕ»!!! Λες και οι σύλλογοι είναι ιδιοκτησία της παράταξης που κερδίζει το πλαίσιο, και λες και το ιδιοκτησιακό καθεστώς μπορεί και να αλλάζει από βδομάδα σε βδομάδα ανάλογα με τις ψήφους σε μια Γενική συνέλευση… Όλα στην πραγματικότητα αποφασίζονται στα κομματικά ή «αμεσοδημοκρατικά» γραφεία και οι ελάχιστες δημοκρατικές εγγυήσεις (έλεγχος των «εκπροσώπων» στις εκλογές και πιο τακτικά στις Γ.Σ., καταστατικό κ.α.) κουρελιάζονται στο όνομα της δημοκρατίας! Πόσο πιο αμεσοδημοκρατικά είναι αυτά, από την προσπάθεια συγκρότησης ενός τριτοβάθμιου οργάνου, που ακόμα και υπό δυσμενή συσχετισμό, θα ορίζει μια πολιτική τοποθέτηση; Που κάτω από την πίεση δεκάδων ή εκατοντάδων αποφάσεων θα εξαναγκάζεται σε μια αντικυβερνητική γραμμή;