Το πολιτικό σύστημα σε κρίση…
Τους τελευταίους 2 μήνες όλοι μιλούν για την πολιτική κρίση την οποία διέρχεται η χώρα και την αδυναμία του νεοφιλελευθερισμού να βγει απ’ το αδιέξοδο. Η αρχή έγινε με το σκάνδαλο Ζαχόπουλου και όλο το «φαγοπότι» που είχε στηθεί στο υπουργείο Πολιτισμού. Ένα σκάνδαλο που ανέδειξε την αδυναμία του πολιτικού συστήματος να λειτουργήσει αποτελεσματικά και να εφαρμόσει τις «μεταρρυθμίσεις» χωρίς κλυδωνισμούς και αντιδράσεις. Παράλληλα τα εκατομμύρια ευρώ που καθημερινά ακούγονταν στα κανάλια προκαλούν ίλιγγο στον εργαζόμενο κόσμο την στιγμή που η ακρίβεια καλπάζει, η ανεργία μεγαλώνει, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα συσσωρεύονται, η λιτότητα είναι κομμάτι της καθημερινότητας μας και το 20% των Ελλήνων ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας.
Παρά την κατακραυγή που προκαλούν οι συνεχείς αποκαλύψεις για την διαφθορά που αγγίζει ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια η κυβέρνηση προσπαθεί να διαχειριστεί την κρίση με μια φυγή προς τα μπρος, αναδεικνύοντας την σημασία του «μεταρρυθμιστικού» της έργου και προωθώντας τις αλλαγές στο ασφαλιστικό. Πρόκειται γιατί την πιο λυσσαλέα επίθεση στην κοινωνική ασφάλιση τα τελευταία χρόνια με στόχο την διάλυση της. Η προσπάθεια περικοπής συντάξεων έως και 30% , η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, οι αλλαγές στα Βαρέα και Ανθυγιεινά (που πετάνε έξω 300.000 εργαζόμενους) καθώς και οι ενοποιήσεις ταμείων έχουν πυροδοτήσει σφοδρές αντιδράσεις στον κόσμο της εργασίας με αποκορύφωμα αυτών των αντιδράσεων τις μεγάλες πανελλαδικές απεργίες στις 12/12 και στις 13/2
Ακόμα, η επίθεση του νεοφιλελευθερισμού συνεχίζεται σε πολλά μέτωπα και δείχνει να μην θέλει να αφήσει τίποτα όρθιο. Ο χορός των ιδιωτικοποιήσεων καλά κρατεί με αποκορύφωμα την προσπάθεια της κυβέρνησης για την εκχώρηση σε ιδιώτες των λιμανιών του Πειραιά και της Θεσσαλονίκης με σκοπό την εμπορική εκμετάλλευση τους. Η συζήτηση περί λύσης (= ιδιωτικοποίησης) στο θέμα της Ολυμπιακής δεν έχει κλείσει, τα πως θα ξεμπερδεύουν με τις ΔΕΚΟ (π.χ. ΔΕΗ) αποτελεί αγκάθι για το νεοφιλελευθερισμό ενώ την ίδια στιγμή το μέτωπο της Παιδείας παραμένει ανοιχτό.
Επειδή η εργασία είναι χαρά και τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία
……μειωμένη σύνταξη στα 75
Η δημοσίευση από την μεριά της κυβέρνησης του νομοσχεδίου για το ασφαλιστικό, κάνει σε όλους τους εργαζόμενους ξεκάθαρο ότι απειλούνται δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων. Το νομοσχέδιο βασίζεται σε τρεις άξονες:
α) Υποχρεωτικές ενοποιήσεις ταμείων, που θα αποτελέσουν το όχημα για εξίσωση «προς τα κάτω» των δικαιωμάτων και περαιτέρω καταλήστευση των αποθεματικών.
β) Ουσιαστικές αυξήσεις των ορίων ηλικίας μέσω μηχανισμών όπως ο περιορισμός των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων.
γ) Συρρίκνωση των κύριων και επικουρικών συντάξεων, έτσι ώστε να ενισχυθεί η ιδιωτική ασφάλιση, μέσω της υποβάθμισης της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης.
Αυτό που ξεχνάνε να μας πούνε είναι ότι το κράτος χρωστάει 8,7 δις ευρώ στα ταμεία και η μεγάλη ιδιωτική εργοδοσία άλλα 8,2 δις ευρώ. Η εισφοροδιαφυγή, υπολογίζεται πάνω από 5 δις ευρώ, ενώ η ανασφάλιστη εργασία αγγίζει πάνω από ένα εκατομμύριο εργαζόμενους. Η κυβέρνηση όμως ακολουθώντας τις κατευθύνσεις της Ε.Ε. αντί να βάλει σε μία τάξη τις οφειλές απέναντι στα ταμεία, που εδώ και τέσσερις δεκαετίες λεηλατούνται, αρχικά με την άτοκη κατάθεση των αποθεματικών τους στην Τράπεζα της Ελλάδας και τελευταία με την παράδοση τους στην κερδοσκοπία των χρηματαγορών, σχεδιάζει ακόμα χειρότερα μέτρα.
Ο πρωθυπουργός ισχυρίστηκε ότι παλιά αντιστοιχούσαν 4 εργαζόμενοι σ΄ έναν συνταξιούχο, ενώ σήμερα μόνο 1,7 εργαζόμενοι απέναντι σ΄ ένα συνταξιούχο. Αυτό το οποίο όμως «ξέχασε» είναι ότι αυτή η μείωση των εργαζομένων σε σχέση με τους συνταξιούχους υπεραντισταθμίζεται από την αύξηση της παραγωγικότητας. Αυτά που παράγει σήμερα ένας εργαζόμενος αντιστοιχούν σε αυτά που παρήγαγαν παλιά 4,5 εργαζόμενοι. Δηλαδή 1,7 εργαζόμενοι απέναντι σ΄ έναν συνταξιούχο, σημαίνει 7 σημερινοί εργαζόμενοι.
Αλλαγές στο ασφαλιστικό να γίνουν υπέρ του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας. Πόροι για να στηριχθεί μια διαφορετική πολιτική υπάρχουν, απλά αντί να πάνε για τις δικές μας ανάγκες τροφοδοτούν τα κέρδη της εργοδοσίας. Κέρδη που αυξάνονται με τον υψηλότερο ρυθμό στην ευρωζώνη. (Οι ελληνικές επιχειρήσεις κερδίζουν τα περισσότερα στην Ευρώπη, το μερίδιο των κερδών είναι 56,1%, σε σχέση με 36,3%).
Να νικήσουν οι αγώνες – Μπλακ αουτ στα σχέδια της κυβέρνησης
Ορισμένοι δημοσιογράφοι με μηνιάτικους μισθούς των δεκάδων χιλιάδων ευρώ προσπαθούν με νύχια και με δόντια να δυσφημίσουν τις απεργίες. Να φέρουν τον ένα κλάδο ενάντια στο άλλο. Να κρύψουν ότι η αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση αφορά όλους τους εργαζόμενους, σήμερα και αύριο. Να συγκαλύψουν τον Μεσαίωνα της κοινωνικής ασφάλισης, της υγείας και της πρόνοιας που θα φέρει το νομοσχέδιο της κυβέρνησης Καραμανλή. Όπως ακριβώς και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, λένε ότι «το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό», αλλά μετά απειλούν θεούς κι δαίμονες, συκοφαντούν και ψεύδονται, ετοιμάζουν την δικαιοσύνη τους και τον εισαγγελέα τους ώστε να βγάλουν εκτός νόμου τους αγώνες, προβάρουν το φασιστικό μέτρο της επιστράτευσης.
Η κοινωνική αναστάτωση, η λαϊκή αγανάκτηση πρέπει να ξεσπάσει και να έχει συγκεκριμένο στόχο: ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, πρέπει να σταθούμε στο πλευρό εκείνων των απεργιών που χτυπιούνται από την κυβέρνηση τα ΜΜΕ, τη ¨δικαιοσύνη¨. Οι απεργίες και οι απεργοί στους ΟΤΑ (σκουπίδια), στη ΔΕΗ, στις Τράπεζες, πρέπει να βρουν την ανεπιφύλακτη και δίχως όρους, ενεργητική μας υποστήριξη. Οι απεργίες αυτές, απεργίες που προκαλούν κόστος (και δεν μπορεί να γίνεται διαφορετικά), είναι αυτές που μπορούν να μετατραπούν σε αιχμή του δόρατος ενός πανεργατικού ξεσηκωμού.
Είναι απεργίες που όλος ο κόσμος πρέπει να στηρίξει. Είναι απεργοί που πρέπει να νιώθουν σε κάθε στιγμή τη συμπαράσταση της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας. Να μιλήσουμε θετικά, να αντιστρέψουμε την κυβερνητική προπαγάνδα. Να είμαστε αλληλέγγυοι. Να σταθούμε στο πλάι τους σε ενδεχόμενο επιστράτευσης. Σε γειτονιές, σε συνδικάτα, στους χώρους δουλειάς, να υποστηρίξουμε ενεργητικά αυτούς τους κρίσιμους απεργιακούς αγώνες.Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, αλλά και η αντιπολίτευση, δεν μπορούν να στοχεύουν σε μια μάχη για την τιμή των όπλων που θα δοθεί με αξιοπρέπεια και με μοναδική προσδοκία την αυριανή θετική πολιτική καταγραφή. Η λογική του ώριμου φρούτου και της αναμονής της κυβερνητικής φθοράς, επαρκεί αν ζητάμε καλά ποσοστά για την αριστερά, είναι όμως καταστροφική για τα λαϊκά δικαιώματα που κατακρεουργούνται.
Η επίθεση στη δημόσια δωρεάν παιδεία συνεχίζεται…
Στο μέτωπο της παιδείας, ο νέος υπουργός, δεν επιλέγει μια κατά μέτωπο σύγκρουση, αλλά με συμμάχους το αντιδραστικό μπλοκ μέσα στα πανεπιστήμια (καθηγητικό κατεστημένο, ΔΑΠ, ΠΑΣΠ), γίνεται προσπάθεια να προωθηθεί ο νέος νόμος - πλαίσιο, όχι συνολικά, αλλά κομμάτι – κομμάτι (επιτροπές αξιολόγησης, διαγραφές φοιτητών, εσωτερικοί κανονισμοί, αλλαγή στον τρόπο διανομής των συγγραμμάτων κτλ).Ταυτόχρονα, προωθείται αποφασιστικά η εξίσωση των δημόσιων πτυχίων με αυτά των ΙΕΚ, ΚΕΚ, ΚΕΣ, καθώς η κυβέρνηση θέλει να περάσει την ευρωπαϊκή οδηγία 36/05, η οποία προβλέπει ότι τα κέντρα που αποτελούν παραρτήματα πανεπιστημίων χωρών της ΕΕ πρέπει να αναγνωρίζονται ως ισότιμα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έχει δηλώσει την πρόθεσή της να συμπεριλάβει και τα αντίστοιχα ιδρύματα από τις ΗΠΑ σε αυτή τη διαδικασία αναγνωρίζοντας ουσιαστικά όλα τα ΚΕΣ. Η πολιτική αυτή αποτελεί αναθεώρηση του άρθρου 16 από την πίσω πόρτα και επί της ουσίας σηματοδοτεί (αν περάσει) ένα πισωγύρισμα στο φοιτητικό κίνημα που τον τελευταίο ενάμιση χρόνο υπερασπιζόταν τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Ακόμη με το νομοσχέδιο για την έρευνα επιχειρείται η μεγαλύτερη υπαγωγή της στις ανάγκες του κεφαλαίου και των επιχειρήσεων και προωθείται η ιδιωτική χρηματοδότηση της. Από την άλλη πλευρά, για τα μεταπτυχιακά προβλέπεται η κρατική χρηματοδότηση για ένα μεταπτυχιακό ανά τμήμα και καμία μέριμνα για τα υπόλοιπα, τη στιγμή που τα δίδακτρα και οι ιδιωτικές χορηγίες θεσμοθετούνται ως πηγές χρηματοδότησης. Αποκορύφωμα αυτής της πολιτικής ήταν η παρουσία του υπουργού παιδείας Ε. Στυλιανίδη στην πρόσφατη σύνοδο των πρυτάνεων στην Κομοτηνή όπου και ζήτησε από τα ιδρύματα να συντάξουν νέους εσωτερικούς κανονισμούς και τετραετή αναπτυξιακά προγράμματα με βάση κάποια πρότυπα που τους έδωσε. Σύμφωνα με τον πρότυπο εσωτερικό κανονισμό προβλέπονται:
α) Η διαγραφή φοιτητών ύστερα από 2ν χρόνια. Συμφώνα με τον νέο εσωτερικό κανονισμό , κάθε σχολή ή τμήμα οφείλει κάθε χρόνο να αναρτήσει λίστα διαγραφέντων φοιτητών, φοιτητών που δεν έχουν ήδη από το πέρας της κανονικής διάρκειας σπουδών δικαίωμα στα συγγράμματα, στη σίτιση, στη στέγαση ή στο πάσο. Βέβαια, η ύπαρξη τέτοιων φοιτητών χαλάει την εικόνα του νέου Πανεπιστημίου στο εξωτερικό και παύει να το κάνει θελκτικό στις «τρίτες πηγές χρηματοδότησης» που προβλέπονται.
β) Ο ελάχιστος χρόνος διδασκαλίας αυξάνεται στις 13 εβδομάδες ( από 10 που είναι σήμερα) διασφαλίζοντας ότι η διακοπή της εκπαιδευτικής διαδικασίας πέρα από 2 εβδομάδες (π.χ. κατάληψη) στερεί από τους φοιτητές το δικαίωμα στο εξάμηνο και την εξεταστική. Η στέρηση εξαμήνων που πραγματοποιήθηκε σε κάποιες σχολές μετά τις καταλήψεις του Μάη – Ιούνη για την ποινικοποίηση του αγώνα των φοιτητών νομιμοποιείται. Έτσι, κάθε κινητοποίηση ή αντίδραση των φοιτητών συμβαίνει υπό την απειλή της απώλειας της εξεταστικής με αποτέλεσμα την καταστολή της.
γ) τη διεξαγωγή πειθαρχικών συμβουλίων. Συγκεκριμένα, κάθε μέλος της ακαδημαϊκής κοινότητας (καθηγητές, φοιτητές κτλ) που παραβιάζει τους προβλεπόμενους κανόνες συμπεριφοράς και θίγει το κύρος του ιδρύματος εντός και εκτός αυτού εξετάζεται από ειδική πειθαρχική επιτροπή η οποία εξουσιοδοτείται για τον ορισμό της κατάλληλης ποινής. Ποινής που μπορεί να είναι από έγγραφη επίπληξη μέχρι και οριστική απόλυση ή διαγραφή. Αυτές, βέβαια, οι πρακτικές έχουν χρόνια να εφαρμοστούν στο ελληνικό πανεπιστήμιο και θυμίζουν εποχές λογοκρισίας και τρομοκρατίας που επικρατούσαν την δεκαετία του ‘80.
…μαζί όμως συνεχίζεται κι ο αγώνας για την υπεράσπιση της…
Οι φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι πρέπει να δώσουν τη μάχη με όλες τους τις δυνάμεις για να μην εφαρμοστεί ο νέος νόμος πλαίσιο σε καμία σχολή. Με μαζικές παραστάσεις διαμαρτυρίας και σπάσιμο διαδικασιών που πάνε να εφαρμόσουν κομμάτια της αντιδραστικής αναδιάρθρωσης πρέπει να απαντήσουμε. Είναι όμως το μπλοκάρισμα του νόμου αρκετό; Όχι μόνο δεν είναι αρκετό αλλά από ένα σημείο και μετά θα γίνει και εξαιρετικά δύσκολο. Δεν πρέπει να αφήσουμε το μπλοκάρισμα του νόμου να αποτελέσει αποκλειστικό πολιτικό σχέδιο, αλλά να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για την ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος στο δρόμο που κινηθήκαμε τα δύο προηγούμενα χρόνια. Στο σχέδιο αυτό δεν χωράνε λογικές βελτιστοποίησης-εξωραισμού του νόμου που δεν αλλάζουν τον πυρήνα της λογικής του, και που με πρόφαση την έξοδο της παιδείας από την κρίση στην ουσία υπονομεύουν και ακυρώνουν τον αγώνα του εκπαιδευτικού κινήματος όλο το προηγούμενο διάστημα. Είναι οι ίδιες λογικές που τόσο καιρό καταγγέλλουν το φοιτητικό κίνημα για αρνητισμό και εθελοτυφλούν στην πληθώρα των αιτημάτων του. Το φοιτητικό κίνημα δεν πρέπει να εγκλωβιστεί σε λογικές «ο νόμος πέρασε, τι μπορούμε να κάνουμε τώρα;», «ας προσπαθήσουμε μέσω του διαλόγου να αμβλύνουμε τις αιχμές του νόμου» κ.α. γιατί αυτές οι φωνές μόνο ζημιά μπορούν να κάνουν στην ανασυγκρότηση του κινήματος και να μας οδηγήσουν σε ήττα και αναδίπλωση. Αυτό που χρειαζόμαστε πριν απ’ όλα είναι να ξαναβάλουμε το θέμα της αντιεκπαιδευτικής νεοφιλελεύθερης επίθεσης στην ημερήσια διάταξη δηλαδή στις μαζικές, αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των φοιτητών και να κινηθούμε αποφασιστικά στο δρόμο της κατάργησης του νόμου και της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Αν κάτι μας έκανε επικίνδυνους το 2006, ήταν ότι η μάχη για την υπεράσπιση της δημόσιας και δωρεάν παιδείας, δόθηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία των φοιτητών. Οι φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι πρέπει να συνεχίσουν την συντονισμένη δράση τους μέσω του πανεκπαιδευτικού μετώπου με κεντρικό αίτημα την κατάργηση του νόμου πλαίσιο και την αύξηση της χρηματοδότησης για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ, συνδέοντας τους αγώνες τους μαζί με τους αγώνες των εργαζομένων ενάντια στη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης.
Μαθαίνουμε απ’τους αγώνες του χθες, οργανώνουμε τα κινήματα του αύριο..
ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ:
● Δημόσια, καθολική, κοινωνική, ασφάλιση για όλες και όλους – κανένας νέος ανασφάλιστος – αναβάθμιση των προσφερόμενων υπηρεσιών υγείας.
● Απόσυρση του νομοσχεδίου και κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ.
● Να πληρώσουν κράτος και εργοδοσία τις οφειλές τους απέναντι στα ταμεία.
● Λιγότερη δουλειά – Δουλειά για όλους
● Να καταργηθεί ο νέος νόμος πλαίσιο. Να καταργηθούν όλοι οι αντιεκπαιδευτικοί νόμοι ΝΔ – ΠΑΣΟΚ
● Να μην αναθεωρηθεί το άρθρο 16 του συντάγματος. Καμία αναγνώριση ιδιωτικών ιδρυμάτων
● Όχι στη δημιουργία νέων εσωτερικών κανονισμών. Όχι στα τετραετή αναπτυξιακά προγράμματα. Όχι στην αλλαγή του τρόπου διανομής των συγγραμμάτων
● Δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους. Ένα πτυχίο ανά αντικείμενο σπουδών
● Ανθρώπινους ρυθμούς σπουδών
ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ:
●Κατάληψη της σχολής το διήμερο 19-20/3(Τετάρτη και Πέμπτη, ημέρες απεργίας και ψήφισης του νομοσχεδίου για το ασφαλιστικό)
●Συμμετοχή στο πανεργατικό συλλαλητήριο της Τετάρτης για το ασφαλιστικό στις 9:00 με προσυγκέντρωση στο εργατικό κέντρο
●Μαζική παράσταση διαμαρτυρίας στη Σύγκλητο την Παρασκευή 21-3 και ώρα 9:00
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου