ΑΠΟΦΑΣΗ ΑΡΙΣΤΕΡΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ

Για τη συγκυρια και το Ασφαλιστικο

Τον τελευταίο μήνα συγκλονίζει την κοινή γνώμη το σκάνδαλο Ζαχόπουλου και όλο το «φαγοπότι» που είχε στηθεί στο υπουργείο Πολιτισμού. Ένα σκάνδαλο που αναδεικνύει την κρίση στην οποία βρίσκεται το πολιτικό σύστημα της χώρας και την αδυναμία του να λειτουργήσει αποτελεσματικά και να εφαρμόσει τις «μεταρρυθμίσεις» χωρίς κλυδωνισμούς και αντιδράσεις. Το σκάνδαλο αυτό ακουμπάει τον ίδιο τον Καραμανλή και τσαλακώνει το προφίλ του αδιάφθορου ηγέτη που προσπαθεί να χτίσει, παρά την προσπάθεια κυβέρνησης και ΜΜΕ να εμφανιστεί το σκάνδαλο σαν αποκλειστικά «ροζ».Παρά τις συνεχείς αποκαλύψεις για την διαφθορά που αγγίζει ανώτατα κυβερνητικά κλιμάκια, η κυβέρνηση προσπαθεί να προωθήσει τις αλλαγές στο ασφαλιστικό,κάτι που αφορά όλους, σαν αυριανούς εργαζόμενους. Πρόκειται για τη σημαντικότερη προσπάθεια αποδόμησης των κεκτημένων των εργαζομένων τα τελευταία χρόνια και ήδη αυτό έχει γίνει κατανοητό. Πρόκειται γιατί την πιο λυσσαλέα επίθεση στην κοινωνική ασφάλιση τα τελευταία χρόνια με στόχο την διάλυση της. Η προσπάθεια περικοπής συνταξεων έως και 30% , η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης(που κυρίως θα πλήξει τις γυναίκες), οι αλλαγές στα Βαρέα και Ανθυγιεινά (που πετάνε έξω 300.000 εργαζόμενους) καθώς και οι ενοποιήσεις ταμείων έχουν πυροδοτήσει σφοδρές αντιδράσεις στον κόσμο της εργασίας. Κορύφωση αυτών των αντιδράσεων ήταν η μεγάλη πανελλαδική απεργία της 12 Δεκέμβρη που οδήγησε ουσιαστικά στην αποπομπή Μαγγίνα από το Υπουργείο Εργασίας, παρά τις προσπάθειες των ΜΜΕ να μας πείσουν ότι η απομάκρυνση του οφείλεται στις παρανομίες που έγιναν στην υπό ανέγερση ιδιωτική του βίλα. Φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο λαός θα αγωνιστεί για την υπεράσπιση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης και θα αντισταθεί στις κυβερνητικές πολιτικές της ΝΔ που αποτελούν συνέχεια των πολιτικών του ΠΑΣΟΚ και έχουν αφετηρία τον νόμο Ρέππα. Επιπλέον, η νεοφιλελεύθερη επίθεση συνεχίζεται σε πολλά κοινωνικά μέτωπα. Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων συνεχίζεται (ΔΕΚΟ, Ολυμπιακή, λιμάνια). Σε αυτή τη συνολική επίθεση, πρέπει να απαντήσουμε συνολικά. Επομένως, επιδιώκουμε τη σύνδεση με τις πρωτοβουλίες που αντιστέκονται στην κυβερνητική πολιτική

Εκπαιδευτικα

Εδώ και ενάμιση χρόνο, ο χώρος της ανώτατης εκπαίδευσης γνώρισε μια από τις μεγαλύτερες αναταραχές της τελευταίας εικοσαετίας. Οι κινητοποιήσεις των φοιτητών και πανεπιστημιακών ενάντια στο νέο νόμο πλαίσιο της ΝΔ και την αναθεώρηση του άρθρου 16 μπλόκαραν και καθυστέρησαν τα νεοφιλελεύθερα σχέδια. Ωστόσο, η κυβέρνηση προσπαθεί να εφαρμόσει την εκπαιδευτική αναδιάρθρωση τόσο σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο όσο και ανά ίδρυμα, με βάση τους συσχετισμούς που διαμορφώνονται σε κάθε περίπτωση.

Η κυβέρνηση δια μέσω του νέου υπουργού Παιδείας επιλέγει αυτήν την στιγμή να μην πάει σε κατά μέτωπο σύγκρουση με τους φοιτητές ενώ είναι στην επικαιρότητα κυβερνητικά σκάνδαλα και εφ’ όσον είναι διακυρηγμένη θέση ότι μέσα στο 2008 θέλει να περάσει το Ασφαλιστικό. Όμως παρότι επιλέγει να μην έχει πολλά μετωπα ανοιχτά, την ίδια στιγμή προωθείται η εξίσωση των δημοσίων πτυχίων με αυτά των ιδιωτικών κολλεγίων, ο υπουργός δηλώνει ότι ο νόμος πλαίσιο θα εφαρμοστεί και επιμένει ότι η αναθεώρηση του αρθρου 16 αποτελεί στοίχημα για τη κυβέρνηση.

Μάλιστα, , ενώ κάνει προσπάθειες να ενσωματωθεί η ευρωπαϊκή οδηγία 36/05, η οποία προβλέπει ότι τα κέντρα που αποτελούν παραρτήματα πανεπιστημίων χωρών της ΕΕ πρέπει να αναγνωρίζονται ως ισότιμα., δηλώνει την πρόθεσή της να συμπεριλάβει και τα αντίστοιχα ιδρύματα από τις ΗΠΑ σε αυτή τη διαδικασία αναγνωρίζοντας ουσιαστικά όλα τα ΚΕΣ. Αυτό κάνει ξεκάθαρο ότι η ισοτιμήση των πτυχίων μας με αυτά των ΚΕΣ είναι πολιτική επιλογή της ίδιας της κυβέρνησης, γι’ αυτό και επιλέγει να ισοτιμήσει και τα αμερικάνικα. Άλλωστε και η κοινοτική οδηγία είναι απόρροια τροπολογίας που είχε καταθέσει ευρωβουλευτής της ΝΔ, σε μια προσπάθεια της κυβέρνησης να το εμφανίσει ως «ευρωπαϊκό καταναγκασμό». Η πολιτική αυτή αποτελεί αναθεώρηση του αρθρου 16 από την πίσω πόρτα και μπορεί να χαρακτηριστεί ως αντισυνταγματική αποτελώντας άλλο ένα μέτωπο για το φοιτητικό κίνημα που τον τελευταίο ενάμιση χρόνο υπερασπιζόταν τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Εάν οι προτάσεις της κυβέρνησης για ισοτίμηση των ΚΕΣ με τα δημόσια πανεπιστήμια περάσουν αυτό θα σημάνει αυτόματα συμπίεση των δικαιωμάτων των αποφοίτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και την δημιουργία ενός πιο ανταγωνιστικού πλαισίου στην αγορά εργασίας. Παράλληλα ασκείται πιεση στα δημόσια πανεπιστήμια να προσαρμόσουν τα προγράμματα σπουδών και την λειτουργία τους στις ανάγκες της αγοράς, δηλαδή να εμπεδωθεί η νεοφιλελεύθερη εκπαιδευτική αναδιάρθρωση. Όλα αυτά προφανώς δεν σημαίνουν ότι με τους φοιτητές των ΚΕΣ και των ΙΕΚ βρισκόμαστε σε διαφορετικά στρατόπεδα αφού αυτοί εχουν αποκλειστεί απο τη τριτοβάθμια εκπαίδευση (π.χ. με τη βάση του 10) αλλά αντίθετα τους θεωρούμε συναγωνιστές στις μάχες που ερχονται. Στο επίπεδο της εφαρμογής του νέου νόμου πλαίσιο, αλλά και πτυχών της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης (πχ αξιολόγηση) οι οποίες δεν έχουν ακόμα εφαρμοστεί στην πλειοψηφία των ιδρυμάτων της χώρας, η κυβέρνηση επιχειρεί να εφαρμόσει το νόμο μερικώς και κατά ίδρυμα, ανάλογα με τις συνθήκες και τους συσχετισμούς που επικρατούν χρησιμοποιώντας κάποια απ’ τα όργανα συνδιοίκησης (Γενικές Συνελεύσεις Τμημάτων, Συμβούλια ΤΕΙ, Συγκλήτους κλπ.)

Ακόμη, εκκρεμούν δύο πολύ σημαντικά σχέδια νόμου για τα μεταπτυχιακά και την έρευνα. Επιχειρείται η μεγαλύτερη υπαγωγή της έρευνας στις ανάγκες του κεφαλαίου και των επιχειρήσεων και προωθείται η ιδιωτική χρηματοδότηση της. Για τον έλεγχο αυτής της διαδικασίας δημιουργείται ένας κεντρικός μηχανισμός στον οποίο δε θα εκπροσωπούνται φοιτητές και καθηγητές. Από την άλλη πλευρά, τα μεταπτυχιακά καθίστανται ο δοκιμαστικός σωλήνας των νεοφιλελεύθερων μεταρρυθμίσεων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Προβλέπεται η κρατική χρηματοδότηση για ένα μεταπτυχιακό ανά τμήμα και καμία μέριμνα για τα υπόλοιπα, τη στιγμή που τα δίδακτρα και οι ιδιωτικές χορηγίες θεσμοθετούνται ως πηγές χρηματοδότησης.

Το παραπάνω τοπίο συμπληρώνεται αν σκεφτούμε πως ο προϋπολογισμός για το 2008 προβλέπει ακόμα μικρότερες δαπάνες για την παιδεία κόντρα στις προεκλογικές δεσμεύσεις της Ν.Δ. για αύξηση των δαπανών στο 5% του ΑΕΠ. Για ακόμα μία φορά η συνειδητή υποχρηματοδότηση της παιδείας έρχεται να παίξει το ρόλο του μοχλού πίεσης στα ιδρύματα για να αναγκαστούν να αποδεχτούν την αναδιάρθρωση της εκπαίδευσης

Το φοιτητικό κίνημα

Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή του φοιτητικού κινήματος. Εφ’ όσον η κυβέρνηση επιλέγει να ανοίξει το θέμα εφαρμογής του νόμου πλαίσιο και άλλων πτυχών της αναδιάρθρωσης κυρίως σε περιφερειακό και όχι κεντρικό επίπεδο (θεωρώντας ότι είναι πιο προνομιακό γι’ αυτήν) υπάρχει ο κίνδυνος να εγκλωβιστούμε σε επιμέρους μάχες (που καλές είναι αλλά δυστυχώς κάποια στιγμή θα τελειώσουν) χωρίς αυτές να συνενώνονται σε ένα κεντρικό πολιτικό αίτημα. Οι φοιτητικοί και σπουδαστικοί σύλλογοι πρέπει να συνεχίσουν την συντονισμένη δράση τους μέσω του πανεκπαιδευτικού μετώπου με κεντρικό αίτημα την κατάργηση του νόμου πλαίσιο και την αύξηση της χρηματοδότησης για την παιδεία στο 5% του ΑΕΠ και να συνδέσουν τους αγώνες τους μαζί με τους αγώνες των εργαζομένων ενάντια στη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης. Όμως η εφαρμογή του νόμου πλαίσιο κυρίως περνάει μέσα από τις ΓΣ τμημάτων και τις συγκλήτους. Πρέπει οι φοιτητικοί σύλλογοι να λαμβάνουν αποφάσεις για μαζικές παραστάσεις διαμαρτυρίας σε κάθε περίπτωση που επιχειρείται να εφαρμοστεί μια αντιεκπαιδευτική διάταξη και να μην αφήσουν να εφαρμοστεί ο νόμος πλαίσιο σε καμία σχολή και σε κανένα ίδρυμα υπενθυμίζοντας στους υπερασπιστές της αναδιάρθρωσης ότι όταν κρινόταν ο νόμος πλαίσιο από τις διαδικασίες της εκπαιδευτικής κοινότητας όλο το προηγούμενο διάστημα, τόσο οι φοιτητικοί σύλλογοι όσο και οι εκπαιδευτικοί είχαν πάρει καταδικαστικές αποφάσεις. Ταυτόχρονα το φοιτητικό κίνημα πρέπει να γυρίσει την πλάτη σε όποιους καλούν για επιστροφή στην ομαλότητα, να καταδικάσει όσους τάσσονται στο πλευρό των υποστηρικτών των νεοφιλελεύθερων πολιτκών στην εκπαίδευση. Το φοιτητικό κίνημα δεν πρέπει να εγκλωβιστεί σε λογικές ηττοπάθειας και συμβιβασμού που θα μας οδηγήσουν σε αναδίπλωση, αλλά αντίθετα να ανασυγκροτηθεί αποδεικνύοντας για ακόμη μία φορά πως μόνο μέσω του μαζικού, μαχητικού, ανυποχώρητου αγώνα μπορούμε να είμαστε νικηφόροι και αποτελεσματικοί.

Η απαντηση μας

Εμείς, ως Αριστερή Ενότητα οφείλουμε να συνεχίσουμε στο δρόμο που ακολουθήσαμε το προηγούμενο διάστημα με στρατηγικό στόχο την ανατροπή της εκπαιδευτικής αναδιάρθρωσης. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να επιζητούμε τη διατήρηση των κινηματικών διαδικασιών ούτως ώστε να παραμένουν σε εγρήγορση οι φοιτητικοί σύλλογοι και ταυτόχρονα να διατηρείται το ζήτημα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην επικαιρότητα και να πιέζεται η κυβέρνηση και να μην εφαρμόσει τις πολιτικές της. Θα πρέπει να αναδεικνύουμε τα ζητήματα και να ασκούμε αντιπολίτευση στο εσωτερικό των συλλόγων, κάτι που φυσικά η ΠΑΣΠ δεν θέλει και δεν μπορεί να κάνει, όντας πολιτικός βραχίονας μιας εκ των δύο δυνάμεων του δικομματισμού στα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ. Ταυτόχρονα θα πρέπει να αποτελέσουμε το συνδετικό κρίκο μεταξύ των δυνάμεων της αριστεράς γιατί η κινηματική ενότητα αποτελεί βασικό συστατικό μιας νικηφόρας πορείας για το φοιτητικό κίνημα. Οι ηγεμονισμοί της ΠΚΣ κυρίαρχα αλλά και της ΕΑΑΚ δείχνουν την αδυναμία τους να αντιληφθούν αυτήν την πραγματικότητα και θα πρέπει να τους πιέζουμε συνεχώς προς αυτή την κατεύθυνση. Μόνο έτσι θα καταστεί δυνατή η ανασυγκρότηση του φοιτητικού κινήματος με όρους πραγματικά επικίνδυνους για την κυβερνητική πολιτική.

- Θα πρέπει να υπάρξει κάλεσμα της Αριστερής Ενότητας σε όλους τους φορείς της εκπαίδευσης και σε όλες τις παρατάξεις της φοιτητικής αριστεράς για ενότητα στην δράση μπροστά στο μέτωπο της εκπαίδευσης και της κοινωνικής ασφάλισης.

Για την αριστερή ενότητα

Η αριστερή ενότητα δημιουργήθηκε μέσα από τους αγώνες του φοιτητικού κινήματος, αποτελεί συμπύκνωση της εμπειρίας του και συμπέρασμα ότι η αριστερά πρέπει να κινείται ενωμένη για να νικά. Πάνω σε αυτή τη βάση θα πρέπει να κινηθούμε προς την εμβάθυνση των διαδικασιών της στη βάση των κοινών μαζεμάτων ανά σχολή, στη λογική της αυτονομίας, με γνώμονα την παραγωγή πολιτικής από τα σχήματα ενιαία και από τα κάτω, χωρίς αυτό να καταργεί την υπόσταση του κάθε χώρου. Παρά τα όποια προβλήματα υπήρξαν και είναι λογικό να υπάρχουν σε κάθε νέο εγχείρημα, πρέπει να συνεχίσουμε να προσπαθούμε να λειτουργήσουμε καλύτερα, να παράξουμε καλύτερα αποτελέσματα και να αρχίσουμε να επιτυγχάνουμε τους στόχους τους οποίους είχαμε θέσει και στην ιδρυτική διακήρυξη. Ξέρουμε ότι διαφωνίες υπήρξαν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, εξάλλου αν δεν υπήρχαν θα ανήκαμε όλοι στον ίδιο χώρο. Θα πρέπει λοιπόν να συζητήσουμε επί της ουσίας και στη βάση της συναίνεσης να μπορέσουμε να προχωρήσουμε αυτά που μας ενώνουν, όχι για το καλό της Αριστερής Ενότητας απλά, αλλά γιατί αντιλαμβανόμαστε το ρόλο που καλείται να επιτελέσει.

Η Αριστερή Ενότητα πρέπει να στηρίζει τη συμμετοχή των φοιτητών στα ζητήματα των σχολών. Δε θέλουμε, δε μπορούμε και δεν πρέπει να είμαστε μια αυτόκλητη φωτισμένη μειοψηφία των φοιτητών που γενικώς πιστεύει πως υπερασπίζεται τα δικαιώματά τους ερήμην τους. Αντίθετα, οφείλουμε να συσπειρώσουμε τους φοιτητές έτσι ώστε στο σύνολό τους να επιδιώκουν την υπεράσπιση των συμφερόντων τους, όπως εκφράζονται μέσα στο φοιτητικό κίνημα και τις αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων. Αυτό είναι άλλωστε η ουσία της Αριστεράς: Λήψη αποφάσεων μέσω μαζικής συμμετοχής στους κοινωνικούς χώρους