ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΑ ΜΕΛΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΗΣ ΚΝΕ

(Μια αναγκαία συζήτηση για τον προσανατολισμό του φοιτητικού κινήματος που αρχίζει με ανάποδο τρόπο)

Το τελευταίο διάστημα οι δυνάμεις της ΚΝΕ στις σχολές δοκιμάζουν ένα βηματισμό, γύρω από τη δημιουργία
του φοιτητικού …Π.Α.ΜΕ. (Μ.Α.Σ.) και τη διεξαγωγή των φοιτητικών εκλογών σε διαφορετικές ημερομηνίες σε
κάθε σύλλογο. Θεωρώντας ότι ανοίγει με εγκληματικό τρόπο η συζήτηση για τον προσανατολισμό του
φοιτητικού κινήματος, έχουμε να κάνουμε ορισμένες παρατηρήσεις:

1. Εδώ και ένα χρόνο, ο ελληνικός λαός έχει παραδοθεί από την κυβέρνηση στη θηλιά του μνημονίου.
Η χειροτέρευση των συνθηκών διαβίωσης, η εκχώρηση των όποιων κυριαρχικών δικαιωμάτων της
χώρας, η πλήρης παράδοση στις ορέξεις της τρόικα, των Βρυξελλών, του ΔΝΤ και του αμερικάνικου
και ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού, μαζί με την αντιδημοκρατική εκτροπή και τη μετατροπή της βουλής
σε απλό πρωτοκολλητή ξενόφερτων οδηγιών, συνιστούν μια νέα καθεστωτική φάση για την Ελλάδα.
Σε αυτή τη νέα καθεστωτική φάση, καθήκον για την αριστερά, είναι η απλή επιβίωσή της; Για την
ΚΝΕ, η ακόμη μεγαλύτερη περιχαράκωσή της; Η οικοδόμηση σχημάτων γύρω από τον εαυτό της και
το ΚΚΕ; Για εμάς, καθήκον είναι η έμπρακτη αμφισβήτηση των μονόδρομων που προβάλλονται από
το σάπιο σύστημά τους και τα υπαλληλικά ΜΜΕ, η ανάδειξη ενός άλλου δρόμου, αυτού της
πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής διεξόδου. Μαζί με το λαό και τη νεολαία, όχι με ένα τάχα…
πρωτοπόρο τμήμα της. Αυτό προϋποθέτει την καθημερινή αναμέτρηση με τον αρνητικό συσχετισμό,
που εδραίωσαν χρόνια τώρα οι παρατάξεις του δικομματισμού, τη συγκέντρωση δύναμης γύρω από
συγκεκριμένες, επικίνδυνες για το σύστημα αιχμές και όχι τη γενική ζύμωση για τη «λαϊκή εξουσία -
λαϊκή οικονομία», μετά από 10-20 χρόνια μνημονίου...

2. Εδώ και ένα χρόνο, ένα υπαρκτό ρεύμα αμφισβήτησης μέσα στην ελληνική κοινωνία, που
στοχοποιεί το πολιτικό σύστημα συνολικά, που διαλέγει νέες και δυναμικές μορφές πάλης, ραγίζει το
κλίμα συναίνεσης και σιωπής που τόσο λυσσαλέα προσπαθεί να επιβάλλει η κυβέρνηση. Το
παράδειγμα της Κερατέας, τα αλλεπάλληλα γιουχαΐσματα στο πολιτικό προσωπικό που ρήμαξε και
κατάκλεψε τον τόπο επί δεκαετίες, οι μεγάλες απεργίες σε μαζικότητα, ένταση και επιμονή,
αποδεικνύουν μια ορατή στροφή στο κοινωνικό επίπεδο. Πού καλούμε να ακουμπήσει πολιτικά αυτό
το κοινωνικό υποκείμενο, ώστε η επόμενη μέρα για το μνημονιακό μπλοκ να μην κυλήσει γραμμικά;
Στο Π.Α.ΜΕ. των ξεχωριστών πορειών; Στο ΚΚΕ των εκλογικών αναμετρήσεων και των συμμαχιών με τον εαυτό του; Ή σε ένα πλατύ πολιτικό και κοινωνικό μέτωπο ενάντια στην εξαθλίωση και την
κατοχή, ενάντια στο χρεωκοπημένο σύστημά τους; Το ΚΚΕ μιας άλλης –ένδοξης- εποχής και μιας
άλλης ηγεσίας, επέλεξε το δεύτερο και έθεσε τις δυνάμεις του στην υπηρεσία αυτής της υπόθεσης...
3. Εδώ και ένα χρόνο, «το σπουδαστικό – φοιτητικό κίνημα είναι πολύ πίσω από τις σημερινές
ανάγκες», όπως σωστά διαπιστώνετε. Το πρόβλημά του όμως είναι κύρια πολιτικό. Όσες φορές αυτό
μπήκε στην πρώτη γραμμή του λαϊκού κινήματος, δεν ήταν επειδή λειτουργούσε ή όχι η Ε.Φ.Ε.Ε.,
επειδή ήταν εκφυλισμένα ή δημοκρατικά τα Δ.Σ., ούτε επειδή εξεγέρθηκαν οι φοιτητές εναντίον τους.
Το έκανε επειδή είχε τον πολιτικό προσανατολισμό να το κάνει. Αυτό μάθαμε από το Νοέμβρη του ’73
μέχρι και το κίνημα ενάντια στην αναθεώρηση του άρθρου 16. Πού μπλοκάρει σήμερα η διάθεση του
κόσμου να αγωνιστεί; Στα Δ.Σ. που πολεμούν τους φοιτητές; Στη διάλυση της Ε.Φ.Ε.Ε.; Ή στην
ανικανότητα της πολυδιασπασμένης αριστεράς να κερδίσει ξανά την αξιοπιστία της και να ορίσει
έναν αντιμνημονιακό, αντικυβερνητικό, αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό πολιτικό
προσανατολισμό; Το σύστημα δε φοβάται τους συλλόγους που θα πάρουν αποφάσεις… υπέρ του
ΚΚΕ! Φοβάται όσους θα χτίσουν μια αντικυβερνητική, αντιμνημονιακή, αντισυστημική πλειοψηφία,
με μαζικές διαδικασίες και ενιαία έκφραση. Και προϋπόθεση για αυτό είναι η κεντρική πολιτική
αντιπαράθεση με το πολιτικό σύστημα και τους εκφραστές του στις σχολές, τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ. Η
αλλαγή του τρόπου διεξαγωγής των φοιτητικών εκλογών και ο κατακερματισμός ανά σύλλογο, δεν
βοηθάει το φοιτητικό κίνημα, αφαιρεί ακόμα ένα στοιχείο (από τα λίγα που έχουν απομείνει) από την
πανελλαδική και με ενιαίο τρόπο συγκρότησή του. Αντίθετα, τι θα μπορούσε να καταγράψει μια
πλατιά λίστα υποψηφίων σε αντικυβερνητική, αντιμνημονιακή πλατφόρμα που θα έδινε σήμα
αλλαγής της τελματωμένης κατάστασης στους φοιτητικούς χώρους; Θα το τολμήσουμε;

4. Εδώ και ένα χρόνο, ένα σύνθημα έπρεπε να καθοδηγεί τη σκέψη και τη δράση της αριστεράς: Να
πέσει η κυβέρνηση – να ανατραπεί το μνημόνιο! Γιατί όποιος δεν το βλέπει και μιλά για τη «διάλυση,
τον εκφυλισμό και την ανυπαρξία οργάνων που έχουν επιβάλει οι δυνάμεις της υποταγής»,
αδιαφορεί για το μεγαλύτερο πολιτικό θέμα της χώρας. Γιατί το να πέσει η κυβέρνηση και να φύγουν
τρόικα-μνημόνιο, θα ήταν μια σπουδαία κατάκτηση για το λαϊκό κίνημα. Θα ήταν επιβεβαίωση της
δύναμης του λαού να γκρεμίζει σχεδιασμούς και κυβερνήσεις, κάτι που μας θύμισαν πρόσφατα οι
αραβικές εξεγέρσεις. Γιατί το να πέσει η κυβέρνηση, θα εμπόδιζε ή έστω θα καθυστερούσε την
απρόσκοπτη εφαρμογή των επιδιώξεων της άρχουσας τάξης και θα κλυδώνιζε ολόκληρο το
ευρωενωσιακό, ιμπεριαλιστικό οικοδόμημα. Γιατί η ανατροπή –εδώ και τώρα- του μνημονίου, είναι
όρος αναγκαίος για να ικανοποιηθεί οποιοδήποτε αίτημα του λαού και της νεολαίας. Όσο η αριστερά
εξαντλείται σε τσιτάτα ή περιφέρεται γύρω από την εφαρμογή του μνημονίου αποκλειστικά στην
εκπαίδευση, το φοιτητικό κίνημα θα παραμένει χωρίς προοπτική. Ας πάρουμε, συναγωνιστές της
ΚΝΕ, μια πλατιά ενωτική πρωτοβουλία γύρω από αυτές τις δυο-τρεις βασικές αιχμές, κι εκεί να
μετρήσουμε και την πορεία του φοιτητικού κινήματος προς την οργανωτική ανασυγκρότησή του.

5. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, είναι ανάγκη να οριστούμε με βάση την πραγματικότητα και την
ανάγκη ανατροπής της. Να πασχίσουμε για τη δημιουργία ενός μετώπου στις σχολές ενάντια στο
ΔΝΤ, την ΕΕ, την κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Για μια πολιτική και κοινωνική διέξοδο της χώρας, του λαού,
της νεολαίας. Να επαναφέρουμε τον πολιτικό αγώνα στις σχολές, στοχοποιώντας τώρα την
κυβέρνηση και το πολιτικό σύστημα, ξεφεύγοντας από τα κίτρινα όρια του φοιτητικού συνδικαλισμού.
Ενός μετώπου, που θα ορίσει όργανα και διαδικασίες του φοιτητικού κινήματος με πραγματικό
νόημα. Που θα θέσει αντίπαλο το σάπιο πολιτικό σύστημα και όποιον επίδοξο διαχειριστή του. Που
θα μπει μπροστάρης ενός μεγάλου λαϊκού ξεσηκωμού σαν απαραίτητο όρο για μια πολιτική αλλαγή
που θα αλλάξει συνειδήσεις μαζικά και θα απελευθερώσει δυνάμεις στην κατεύθυνση οικοδόμησης
του νέου κόσμου, του σοσιαλισμού.

Οργανωσεις Σπουδαζουσας