Δελτιο Τυπου για την καταστολη στον Βολο

Πίσω από τους καπνούς των δακρυγόνων

Οι εκτεταμένες αστυνομικές επιχειρήσεις εναντίον του «εσωτερικού εχθρού» που χτες Δευτέρα 6/12/2010, δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, εκδηλώθηκαν με ιδιαίτερη βιαιότητα σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας, ανάμεσά τους και στο Βόλο, δεν μας ξαφνιάζουν. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ίδιας πολιτικής επιλογής της κυβέρνησης, της καταστρατήγησης κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, της οξείας αντιλαϊκής επίθεσης, της ανεργίας, της ακρίβειας, της περικοπής μισθών και συντάξεων, της ιδιωτικοποίησης δημόσιων φορέων, της αποδόμησης του κοινωνικού κράτους. 

Η όξυνση της κρατικής βίας αποτελεί το «αναγκαίο εργαλείο» εκφοβισμού και χειραγώγησης της κοινωνίας, ώστε να μην αντιδράσει στη λαίλαπα των μέτρων που τρόικα και κυβέρνηση εφαρμόζουν, εξωθώντας μεγάλα κοινωνικά στρώματα στην ανέχεια.

Το γεγονός ότι στο Βόλο δεν υπήρξαν ανθρώπινα θύματα ή πολύ σοβαροί τραυματισμοί κατά τη χτεσινοβραδυνή επίδειξη «ανδρισμού» των πάνοπλων ΜΑΤατζήδων –κύρια- απέναντι σε 16χρονους μαθητές, μόνο στην εύνοια της τύχης μπορούμε να το αποδώσουμε. Οι δυνάμεις καταστολής, δεν δίστασαν να ρίξουν δακρυγόνα πάνω στο κύριο σώμα της πορείας, θέτοντας σε σοβαρότατο κίνδυνο την σωματική ακεραιότητα των διαδηλωτών αδιάκριτα, να ξυλοφορτώσουν φοιτητές και φοιτήτριες –ακόμα και μετά τη σύλληψή τους-, να στείλουν στο νοσοκομείο με αναπνευστικά προβλήματα δεκάδες συμπολίτες μας.

Αυτό το οποίο κυβέρνηση και κατασταλτικοί μηχανισμοί οφείλουν να καταλάβουν είναι ότι τα κοινωνικά προβλήματα δεν λύνονται με δακρυγόνα, ότι η συνεχώς διογκούμενη κοινωνική δυσφορία δεν μειώνεται με χειροβομβίδες κρότου-λάμψης, ότι τελικά η αστυνομική βία και η καταστολή δεν θα μπορέσουν να σταθούν ανάχωμα στην επερχόμενη κοινωνική έκρηξη. Όσο από τη μια μεριά η κοινωνική δικαιοσύνη απομακρύνεται και όσο από την άλλη η κρατική καταστολή εντείνεται, τόσο περισσότερο εκρηκτικό θα γίνεται το μείγμα λαϊκής οργής και εξεγερσιακής διάθεσης. Για μας ζητούμενο είναι η κοινωνική δικαιοσύνη. Και όσο αυτή στραγγαλίζεται, όσο χάνεται πίσω από τους καπνούς των δακρυγόνων, αυτό που θα συνεχίσουμε –εμείς και άλλοι πολλοί- να κάνουμε είναι να αντιστεκόμαστε, να παλεύουμε, να εξεγειρόμαστε. Γιατί για εμάς δεν μπορεί να υπάρξει κοινωνική ειρήνη χωρίς κοινωνική δικαιοσύνη.

Δικτυο για τα  Πολιτικα και Κοινωνικα Δικαιωματα