Δύο χρόνια πριν, τον Δεκέμβρη του 2008, η δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από πυρά του
ειδικού φρουρού Κορκονέα, στάθηκε η αφορμή για να πλημμυρίσουν οι δρόμοι και οι πλατείες όλης της χώρας
από ένα χείμαρρο οργής και αγανάκτησης. Η εξέγερση της νεολαίας στην Ελλάδα έκανε το γύρο του κόσμου,
αποτέλεσε για καιρό πρώτη είδηση στα διεθνή ΜΜΕ, απέσπασε την αλληλεγγύη κινημάτων από όλο τον κόσμο.
Μια γενιά πνιγμένη στην αβεβαιότητα και τα αδιέξοδα, εγκλωβισμένη σε ένα συνεχές τρέξιμο, μεγαλωμένη σε
μια εποχή ηγεμονίας των αντιλήψεων της αγοράς, του καταναλωτισμού και της εμπορευματοποίησης των
πάντων, ξέσπασε. Στο πρόσωπο του Αλέξη, μαθητές, φοιτητές, νέοι εργαζόμενοι των 500€, άνεργοι, βρήκαν
κομμάτια του εαυτού τους. Πολύ γρήγορα, το μίσος για τον ειδικό φρουρό μεταφράστηκε σε ένα κύμα
απαξίωσης του πολιτικού κατεστημένου, αμφισβήτησης των μονόδρομων, άρνησης του μέλλοντος που
ξεπρόβαλλε τότε, στην αυγή της παγκόσμιας κρίσης.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη, χάραξε μια φαρδιά κόκκινη γραμμή στην ελληνική κοινωνία και ανάγκασε τον καθένα
να πάρει θέση. Βγήκαν τότε στο προσκήνιο δύο αντίθετοι κόσμοι που συγκρούονται, που ο ένας δεν χωράει τον
άλλον, που συνεχώς, όπως και σε ολόκληρη την ιστορία των λαών, θα μάχονται γιατί δεν μπορεί να συνυπάρξει
η εκμετάλλευση με την ελευθερία. Από τη μία μεριά, ο γερασμένος κόσμος του κεφαλαίου, των τραπεζών, των
ΜΜΕ, της Αστυνομίας, του καπιταλισμού και του πολιτικού του προσωπικού. Από την άλλη, τα νιάτα του τόπου,
οι μαθητές, οι φοιτητές, ο κόσμος της μαύρης, ελαστικής και ανασφάλιστης εργασίας, η πλειοψηφία της
κοινωνίας που είτε ενεργά είτε βουβά υποστήριξε τον αγώνα της νεολαίας. Όσοι από τους «από πάνω»
παρίσταναν τους ξαφνιασμένους για όσα εξελίσσονταν για μέρες στους δρόμους όλης της χώρας, είναι ψεύτες
και υποκριτές. Γνώριζαν καλά, ότι με τις πολιτικές τους, με την περιστολή των δικαιωμάτων και των ελευθεριών,
με την περιθωριοποίηση της νεολαίας, με το ξερίζωμα της ελπίδας, επιταχύνουν τον ωρολογιακό μηχανισμό μιας
βόμβας που είναι έτοιμη να εκραγεί.
Ο Δεκέμβρης μας έμαθε πολλά.
Η εξέγερση της νεολαίας τον Δεκέμβρη του 2008 ήταν προειδοποίηση, ήταν ένα ερώτημα πού αμφισβητούσε το
παρόν γιατί δεν έβλεπε μέλλον. Δύο χρόνια μετά αυτά τα ερωτήματα απαντιούνται με τον πιο βάρβαρο τρόπο.
• Ναι, ο καπιταλισμός δεν έχει να προσφέρει τίποτα στην ανθρωπότητα. Είναι ένα σύστημα καταστροφικό
που στην προσπάθεια του να επιβιώσει (να διασφαλίσει δηλαδή τα κέρδη του κεφάλαιου) θα οδηγήσει
ολόκληρα κοινωνικά στρώματα στην πείνα, τη φτώχεια, την εξαθλίωση.
• Ναι, η Ελλάδα είναι μια χώρα αφιλόξενη για κάθε νέο, εργαζόμενο, συνταξιούχο. Μια χώρα με διαλυμένη
παραγωγή, αποδεκατισμένη αγροτιά, τουριστικό θέρετρο για τους πλούσιους Αμερικάνους και
επενδυτικός στόχος των κινέζικων εμπορικών μεγαθηρίων και των σεΐχηδων του Ντουμπάι και του
Άμπου Ντάμπι.
• Ναι, η νεολαία δεν χωράει στη σημερινή ελληνική πραγματικότητα, δεν μπορεί να εργαστεί, να
δημιουργήσει, να ζήσει. Διογκώνεται ένα κύμα σύγχρονης μετανάστευσης για σπουδές και δουλειά στο
εξωτερικό. Έρχονται στη μνήμη εικόνες ξεριζωμού, όταν κατά εκατοντάδες, Έλληνες αφήναν την
πατρίδα για μια δουλειά στα εργοστάσια της Γερμανίας.
• Ναι, οι πολιτικοί υπηρέτες του κεφάλαιου είναι κλέφτες, ψεύτες και δούλοι μέχρι το μεδούλι. ΠΑΣΟΚ, ΝΔ
και οι σύμμαχοι τους τα έφαγαν, τα κουκούλωσαν, αναρριχήθηκαν στην εξουσία με ψεύτικα
προγράμματα εξαπατώντας τον ελληνικό λαό και τελικά παρέδωσαν τη χώρα στην Τρόικα και το ΔΝΤ,
καταργώντας κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας.
Το σύστημα τους καταρρέει...
Σήμερα, ζούμε στην εποχή του Μνημονίου. Η αλλαγή φρουράς, με το ΠΑΣΟΚ να αναλαμβάνει την διακυβέρνηση
του τόπου, σηματοδότησε την εισβολή του ΔΝΤ και της Τρόικας στη χώρα και στην ουσία την εδραίωση ενός
νέου καθεστώτος. Ο λαός και η νεολαία βρίσκονται σε πολύ χειρότερη κατάσταση από ότι δύο χρόνια πριν.
Κατακτήσεις ενός ολόκληρου αιώνα, καταργούνται για να «εξυπηρετηθεί» η αποπληρωμή του χρέους και ο
ιδρώτας των εργαζόμενων μετατρέπεται σε ζεστό χρήμα για να γεμίσουν οι τσέπες των διεθνών μαυραγοριτών
και τοκογλύφων που έχουν εγκατασταθεί στη χώρα ώστε να επιτηρούν, ή καλύτερα να υπαγορεύουν, την
πολιτική της κυβέρνησης. Αν ο Δεκέμβρης έφερε στην επιφάνεια τα αδιέξοδα, την καταπίεση, την απαισιοδοξία
για το μέλλον, σήμερα αυτά συνυπάρχουν πολλαπλάσια μαζί με μια πολύ σκληρή πραγματικότητα. Η χρεοκοπία
είναι στην ημερήσια διάταξη και από τα πλέον επίσημα χείλη.
Η Ελλάδα δεν είναι πλέον το μοναδικό μαύρο πρόβατο στην Ευρώπη. Το φταίξιμο για τους τριγμούς στην
Ευρωζώνη, αποδίδονται τώρα και σε άλλους «απείθαρχους» λαούς. Ιρλανδία, Ισπανία, Πορτογαλία, Ισλανδία
παίρνουν σειρά για την είσοδο τους στο μηχανισμό στήριξης της Τρόικας και του ΔΝΤ. Η Ευρώπη των μεγάλων
οραμάτων, του ευρώ, της ανάπτυξης δεν δείχνει να μπορεί να αντισταθεί στο κύμα της κρίσης. Τώρα που
οξύνονται τα πράγματα, που δεν συγκινούν πλέον οι «ισόρροπες αναπτύξεις» και οι «ευρωπαϊκές συγκλίσεις»,
βγαίνει το μαστίγιο, φανερώνοντας τον πραγματικό ρόλο της Ε.Ε.
Ο Δεκέμβρης παραμένει ανολοκλήρωτος...
Ο Δεκέμβρης σαν γεγονός, έχει βρει τη θέση του στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας αλλά και ολόκληρου του
κόσμου. Σήμερα, πολλοί προσπαθούν να του προσδώσουν τον χαρακτήρα μιας σύντομης παρένθεσης που
έκλεισε. Γελιούνται όμως οικτρά όσοι θεωρούν ότι οι εξεγέρσεις του λαού και της νεολαίας κλείνονται σε
χρονοντούλαπα της ιστορίας. Η ανολοκλήρωτη εξέγερση του Δεκέμβρη αναζητά, ακόμη πιο επίμονα σήμερα, τη
θέση της σε ένα ελπιδοφόρο σχέδιο διεξόδου από το σημερινό τέλμα, από το φαύλο κύκλο του χρέους και της
μαύρης καθημερινότητας που βιώνει ο λαός.
Έχουμε ανάγκη από μια νέα εξέγερση. Οι εξεγέρσεις, οι επαναστάσεις, οι μαζικοί αγώνες των λαών είναι αυτοί
που κινούν τον τροχό της ιστορίας. Έχουμε ανάγκη από μια συνολική ρήξη με την σημερινή πολιτική-κοινωνική-
πολιτιστική πραγματικότητα. Για να ξεπεραστεί το σημερινό πολιτικό σύστημα, για να χαραχτεί μια διαφορετική
πορεία για τη χώρα και το λαό χρειάζεται να οικοδομήσουμε ένα μέτωπο όλων εκείνων των δυνάμεων του τόπου
που σήμερα στριμώχνονται στο περιθώριο. Ο Δεκέμβρης, όρισε στρατόπεδα. Το δικό μας συνεχώς αυξάνεται με
κόσμο που πίστευε πως κάπως μπορεί να τα βολέψει, με κοινωνικά στρώματα που ευημερούσαν αλλά τα νέα
μέτρα και οι περικοπές τα ωθούν σε συνθήκες επιβίωσης, με ανθρώπους που ιστορικά και ιδεολογικά
ταυτίζονταν με το ΠΑΣΟΚ αλλά τώρα ανακαλύπτουν το πραγματικό πρόσωπο του κυβερνητικού «σοσιαλισμού».
Η κινητοποιήσεις της 5ης Μάη αλλά και οι πρόσφατες για την 37η επέτειο του Πολυτεχνείου, φανερώνουν τις
διαθέσεις πολύ κόσμου να αγωνιστεί, να κατέβει στο δρόμο, να μην αφήσει την τύχη του στα χέρια των από
πάνω.
Ποιός θα γράψει την ιστορία; Ή αυτοί ή εμείς...
Η περίοδος που ζούμε αποτελεί τομή για την παγκόσμια ιστορία του σύγχρονου κόσμου και των λαών. Ζούμε
μέσα στη μαύρη τρύπα ενός χρεοκοπημένου συστήματος που αναζητά, χωρίς αποτελέσματα, λύσεις και τρόπους
για να συνεχίσει να ταλαιπωρεί την ανθρωπότητα. Η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι εδώ, βαθαίνει, παίρνει
άγριες μορφές και η έκβαση των πραγμάτων έχει δύο δρόμους. Ή θα είμαστε η γενιά που θα βιώσει μια ιστορική
οπισθοχώρηση με πολέμους, εξαθλίωση, πείνα, φτώχεια για να καταφέρει να ορθοποδήσει ξανά ο καπιταλισμός
ή θα είμαστε κομμάτι ενός μεγάλου κινήματος αλλαγής των πραγμάτων για να καταφέρει να επιβιώσει η
ανθρωπότητα. Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, ξεπροβάλλει η ανάγκη ενός άλλου κόσμου. Ο κομμουνισμός
πλανιέται πάνω από ολόκληρο τον πλανήτη και αποτελεί φόβητρο για τους υπηρέτες του σημερινού σάπιου
κόσμου αλλά και ελπίδα για το μέλλον των λαών. Όσο και αν προσπάθησαν οι κυρίαρχοι να συκοφαντήσουν το
κομμουνιστικό κίνημα ξαναγράφοντας την ιστορία, η ίδια η ζωή έρχεται να τους διαψεύσει και να φανερώσει
πως υπάρχει άλλος δρόμος, εφικτός και αναγκαίος...
Υπάρχει διέξοδος στο αδιέξοδο! Στην οργάνωση, την ενότητα, τον αγώνα!
Ο Δεκέμβρης ως η πρώτη εξέγερση μέσα στη κρίση έσπειρε τον τρόμο στα ελληνικά και διεθνή επιτελεία,
αποδεικνύοντας τη δύναμη των «από κάτω», έστω και σαν υπόσχεση για το μέλλον. Η εκδοχή μιας νεολαίας
όμως που αναζητά διεξόδους, πέρα από το να συγκρούεται με τα αδιέξοδά της, είναι αυτή μπορεί να
μονιμοποιήσει τον τρόμο στο στρατόπεδό τους. Γιατί ακριβώς αυτή η αναγκαία αναζήτηση δρόμων και οι
συντονισμένες, προσανατολισμένες εκρήξεις, μπορούν να δημιουργήσουν έναν καλύτερο κοινωνικό και πολιτικό
συσχετισμό δύναμης για τους λαούς. Αν το δίκιο είναι πάντα με την εξέγερση, η δύναμη κρύβεται στην
οργάνωση, την ενότητα, την αλληλεγγύη. Χωρίς αυτά, η απαξίωση για το πολιτικό σύστημα δε θα δίνει τη θέση
της στην αμφισβήτησή του, την κριτική και την ανάδειξη της ανάγκης ανατροπής του. Με αυτά, είμαστε πιο
αποτελεσματικοί, πιο υπολογίσιμοι, πιο δυνατοί. Σήμερα, η επίθεση στην ελληνική κοινωνία, η επίθεση στην
ελληνική νεολαία, και πρόσφατα η επίθεση στο πανεπιστήμιο δεν πρέπει να μείνει αναπάντητη. Η νεολαία των
μεγάλων αγώνων του άρθρου 16, η γενιά του Δεκέμβρη μπορεί να δώσει το έναυσμα για ένα μεγάλο,
αποτελεσματικό, παλλαϊκό ξεσηκωμό. Μπορεί να γίνει μπροστάρης σε ένα παρατεταμένο λαϊκό αγώνα, σε έναν
ανυποχώρητο και διαρκές αγώνα που θα διεκδικεί να φύγει η χούντα της
τρόικα, να φύγει το σάπιο πολιτικό κατεστημένο, να φύγει η δωσίλογη
κυβέρνηση Παπανδρέου. Η αγανάκτηση και η οργή, να μετατραπεί σε ένα
μεγάλο κύμα αλλαγής. Μαζί με τις δυνάμεις που μάχονται για έναν άλλο
κόσμο, να προετοιμάσουμε και να προετοιμαστούμε για τα μεγάλα
κοινωνικά ξεσπάσματα που έρχονται. Να συγκροτηθούμε, να αντιληφθούμε
τη δύναμή μας, να οργανώσουμε και να οργανωθούμε μέσα στις σχολές,
τους φοιτητικούς συλλόγους, τους χώρους δουλειάς, την αριστερά για να
μην μείνει κανείς μόνος του, για να γίνουμε πραγματικά επικίνδυνοι.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου