Εδώ και βδομάδες το φοιτητικό κίνημα στη Γαλλία παλεύει ενάντια στον νόμο για την αυτοτέλεια των Πανεπιστημίων (LRU), που θέλει να τα μετατρέψει σε εταιρείες. Πρόκειται για την πανευρωπαϊκά γνωστή καραμέλα περί αυτοτέλειας και αυτονομίας των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, που καταργεί τις κρατικές χρηματοδοτήσεις στην ανώτατη εκπαίδευση, ώστε αυτή να στραφεί στις επενδύσεις των ιδιωτικών επιχειρηματικών ομίλων.
Με απεργίες και καταλήψεις, αλλά και μπλόκα στους δρόμους και στις γραμμές των τρένων, οι Γάλλοι φοιτητές, αντιμετωπίζουν την άγρια καταστολή των γαλλικών ΜΑΤ (CRS). Ταυτόχρονα όλη η Γαλλία παρέλυσε από την 10μερη απεργία εργαζομένων σε διαφορετικούς κλάδους, ενάντια στην ασφαλιστική αντι-μεταρρύθμιση. Ενώ και οι Γάλλοι μαθητές βγαίνουν στο δρόμο, μαζί με τα -πάνω από τα μισά- κατηλειμμένα Πανεπιστήμια.
Ανάμεσα στη Γαλλία και την Ελλάδα υπάρχουν πολλές σημαντικές ομοιότητες:
Ο Σαρκοζί είναι αποφασισμένος να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις. Δηλώνει ότι δεν πρόκειται να υποχωρήσει και ότι οι αλλαγές που προτείνει θα εφαρμοστούν. Κατατεμαχίζει τους εργαζόμενους και κάνει εκστρατεία συκοφάντησης ενάντια σε όσους έχουν κατακτήσει περισσότερα δικαιώματα. Προβάλει την ισότητα σαν εξίσωση προς το χειρότερο και συμπίεση προς τα κάτω. Και θέλει να κάνει τους Γάλλους εργαζόμενους να δουλεύουν πάνω από 40 χρόνια. Θυμίζει κάτι από Ελλάδα.
Η υποψήφια του γαλλικού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, Σεγκολέν Ρουαγιάλ, αντί να κάνει αντιπολίτευση, τάχθηκε υπέρ αυτής της «σημαντικής μεταρρύθμισης», θυμίζοντας κάτι από Ελλάδα.
Κάτι από Ελλάδα θυμίζει και η στάση των συνδικαλιστικών ηγεσιών που πολύ θα ήθελαν να καταλαγιάσει η οργή της νεολαίας και του εργαζόμενου κόσμου. Που παρακαλούν την κυβέρνηση να κάτσει στο τραπέζι του διαλόγου, που κάνουν διαγωνισμό σύνεσης και υπευθυνότητας, εκκλήσεων για ψυχραιμία, αντί να οργανώσουν και να υποστηρίξουν μια αποφασιστική μάχη. Ο Τιμπό, γραμματέας του «αριστερού» συνδικάτου CGT, βιάστηκε να κατέβει στο διάλογο χωρίς να προαπαιτήσει την απόσυρση της απαράδεκτης κυβερνητικής πρότασης. Τα συνδικάτα έκλεισαν τελικά την απεργία στις 21/11, ενώ μόλις μια μέρα πριν, συναντήθηκαν στο δρόμο εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, με φοιτητές και μαθητές.
Κάτι από Ελλάδα θυμίζει και ο πολιτικός προπηλακισμός που επιχειρούν τα ΜΜΕ. Οι καναλάρχες στηρίζουν αναφανδόν τον Σαρκοζί. Με αλλεπάλληλες στημένες δημοσκοπήσεις που δεν επιβεβαιώνονται. Με δηλώσεις εξοργισμένων οδηγών που δεν μπορούν να φτάσουν στη δουλειά τους λόγω της απεργίας. Με ανακοινώσεις που υποπολλαπλασίαζαν τα ποσοστά της απεργίας. Με ρεπορτάζ που διαλαλούν τα «ειδικά προνόμια» των «βολεμένων»…
Κάτι από Ελλάδα θυμίζει ο νόμος Πεκρές (η Βαλερί Πεκρές είναι η Μαριέττα της Γαλλίας): Ψηφίστηκε ντάλα καλοκαίρι, αρχές Αυγούστου, με κατεπείγουσα διαδικασία. Φέρνει αλλαγές στη διοικητική δομή (μείωση της εκπροσώπησης στη συνδιοίκηση), φέρνει αλλαγές στον τρόπο εγγραφής των φοιτητών (δυνατότητα διδάκτρων), φέρνει περιορισμό ή ιδιωτικοποίηση φοιτητικών δραστηριοτήτων (εισιτήρια, μεταφορές, ασφάλιση). Θεσμοθετείται η οικονομική απόσυρση του κράτους, καθώς πλήθος κρατικών αρμοδιοτήτων και υποχρεώσεων παραχωρείται στην αγορά.
Πραγματικά πολλές ομοιότητες…
Υπάρχει και μια σημαντική διαφορά:
Το βασικό σύνθημα είναι το “tous ensemble”: “Όλοι μαζί”.
Το σύνθημα που έφερε νίκες γιατί ένωσε τις διαφορετικές κοινωνικές ομάδες στον αγώνα ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Το σύνθημα που εξανάγκασε σε παραίτηση την κυβέρνηση Ζιπέ το 1995, όταν ο νυν υποστηρικτής του Σαρκοζί και πρώην πρωθυπουργός του Σιράκ, επιχείρησε μια παρόμοια κατάργηση εργατικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων. Το σύνθημα που απέτρεψε πολλές ιδιωτικοποιήσεις, σε όλη την Ευρώπη.
Είναι πρωτόγνωρη η ενότητα με την οποία φοιτητές και εργαζόμενοι με κοινές συγκεντρώσεις, πορείες, απεργίες, απαντούν στον νεοφιλελεύθερο χειμώνα του Σαρκοζί. Δείχνουν ότι η μάχη του CPE, αλλά και η πολιτική μάχη του Ευρωσυντάγματος αφήνουν παρακαταθήκη, όχι απλά μια μορφή πάλης, αλλά μια νικηφόρα και αποτελεσματική πολιτική των από κάτω.
Το “tous ensemble”, δυστυχώς, δεν θυμίζει Ελλάδα. Τουλάχιστον προς το παρόν.
Στα μέρη μας κυριαρχεί ο συντεχνιασμός, οι ιδιαιτερότητες, το πούλημα της νέας γενιάς από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, η δήθεν προάσπιση αποκλειστικά των «ώριμων» δικαιωμάτων, λες και εμείς είμαστε πολίτες δεύτερης κατηγορίας που πρέπει να εξοντωθούν κοινωνικά και οικονομικά στα Άουσβιτς του νεοφιλελευθερισμού.
Αν όμως το “όλοι μαζί” δεν λέγεται από τη μεριά της όποιας πολιτικής και συνδικαλιστικής αντιπολίτευσης, ας ειπωθεί από την πραγματική κοινωνική αντιπολίτευση. Να δώσουμε το παρόν, όλοι οι νέοι άνθρωποι, εργαζόμενοι, άνεργοι, φοιτητές, μαθητές στις μάχες για το ασφαλιστικό. Να επιμείνουμε ότι οι μάχες αυτές είναι ΚΑΙ δική μας υπόθεση. Είναι ΒΑΣΙΚΑ δική μας υπόθεση.
Η γενιά με τη μερική απασχόληση, το μερικό μισθό, τη μερική σύνταξη και τα καθόλου δικαιώματα να βγει στο προσκήνιο. Δεν είμαστε αναλώσιμο καύσιμο για τα υπερκέρδη των ολίγων και ισχυρών. Όλοι μαζί μπορούμε να τους σταματήσουμε. Να πάρουμε αποφάσεις στις Γενικές Συνελεύσεις. Να βγούμε στο δρόμο μαζί με τους εργαζόμενους.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου