Ανακοινωση ΑΡΕΝ Βολου για την Χαλυβουργια

‘Η όλοι ή κανείς

70 Ημέρες Απεργία

Από τις 31 Οκτωβρίου 2011 οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο χάλυβα του Ασπρόπυργου βρίσκονται σε απεργία. Την κίνηση τους αυτή πυροδότησε η ανακοίνωση της εργοδοσίας Μάνεση στο δυναμικό της Χαλυβουργίας Ελλάδος ότι, στο πλαίσιο «αναδιάρθρωσης της εταιρείας», το ωράριο εργασίας περιορίζεται στο μισό, δηλαδή στις 4 ώρες επί 5 μέρες την εβδομάδα, με τις αποδοχές να μειώνονται κατά 40%. Την άρνηση του σωματείου συνόδεψαν αρχικά 34 και έπειτα άλλες 16 απολύσεις.

Στην στάση αυτή της εργοδοσίας, οι εργαζόμενοι απάντησαν με έναν δυναμικό, ανυποχώρητο αγώνα που κρατάει πάνω από 70 ημέρες. Πάνω από 70 ημέρες οι εργαζόμενοι έχουν εγκατασταθεί στο εργοστάσιο κάνοντας επαναλαμβανόμενες 24ωρες απεργίες. Πάνω από 70 ημέρες ζούν απλήρωτοι πρακτικά βασιζόμενοι στην αλληλεγγύη του κόσμου(με οικονομική βοήθεια, συλλογικότητες που μαγειρεύουν για τους απεργούς, μαθητές που επισκέπτονται τον χώρο κ.α.) έξω από την βιομηχανία για να επιβιώσουν. Η κινητοποίηση τους είναι από κάθε άποψη συγκλονιστική.

Ο αγώνας των χαλυβουργών είναι αγώνας όλης της κοινωνίας

Ο αγώνας των εργατών της Χαλυβουργίας, αναδεικνύεται ως ένας από τους πιο σημαντικούς εργατικούς αγώνες της μετά-μνημονίου περιόδου της χώρας. Απαντάει με αποφασιστικότητα στην εργοδοτική αυθαιρεσία και τους εκβιασμούς που έχουν γίνει σχεδόν νόμος. Το δίλημμα που θέτουν εργοδοσία και κράτος είναι: Ή απολύσεις και για όσους απομείνουν δουλειά χωρίς δικαιώματα, χωρίς αξιοπρέπεια και με μεροκάματα πείνας ή όλοι απολυμένοι. Οι εργάτες απαντάνε: δουλειά για όλους, 8ωρο, δικαιώματα, αξιοπρέπεια. Ή όλοι ή κανείς.

Αυτό το έμπρακτο και ανυποχώρητο «ή όλοι ή κανείς» πρέπει να γίνει σύνθημα όλης της κοινωνίας, όλου του εργατικού κινήματος και όλου του ελληνικού λαού. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που οι απεργοί της χαλυβουργίας αναγνωρίζουν οτι στο πρόσωπό τους εκφράζεται ένας αγώνας και μια προσπάθεια για αλλαγή και νίκη ολόκληρου του εργαζόμενου λαού, έτσι ακριβώς πρέπει η κοινωνία να διδαχθεί από αυτή τη μάχη και να περπατήσει στα βήματά της. Ο αγώνας των χαλυβουργών εμπεριέχει συγκεκριμένα και πολύ σημαντικά διδάγματα. Πηγαίνει απευθείας και μέχρι τελικής πτώσης κόντρα στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Οι απεργοί είναι αποφασισμένοι, δεν γυρίζουν πίσω με σκυμμένο το κεφάλι. Δεν έχουν τίποτα άλλο να χάσουν. Ξέρουν ότι αντίπαλός τους πέρα απο τον ιδιοκτήτη είναι και η κυβέρνηση και το υπεύθυνο πολιτικό σύστημα. Αναγνωρίζουν ως σύμμαχό τους τον εργαζόμενο ελληνικό λαό. Δίνουν έναν αγώνα που έχει αναδειχθεί σε κεντρικός και γίνεται γνωστός σε ολόκληρη την χώρα παρά το «θάψιμο» των ΜΜΕ. Τέλος είναι ένας αγώνας που έχει πυροδοτήσει ένα σχεδόν πρωτοφανές κίνημα αλληλεγγύης.

Η Αλληλεγγύη προυπόθεση για μια άλλη κοινωνία

Αυτό το κίνημα αλληλεγγύης είναι αυτό που σε μεγάλο βαθμό επιτρέπει την συνέχιση αυτής της μεγαλειώδους απεργίας. Στο εργοστάσιο, στο πλάι των εργατών βρίσκονται μια σειρά από σωματεία που στέλνουν και οικονομική βοήθεια, συλλογικότητες που μαγειρεύουν, ο απλός κόσμος και η τοπική κοινωνία στέκεται στο πλευρό τους. Τον αγώνα στηρίζουν και τα τοπικά σχολεία και οι μαθητές. Αυτό το κύμα αλληλεγγύης που γεννήθηκε από την συνέπεια λόγων και πράξεων των χαλυβουργών πρέπει να γίνει συνείδηση όλων μας.

Η απεργία της χαλυβουργίας, πρέπει να μας βρεί όλους στο πλευρό της. Πρώτον γιατί είναι εφικτή η άμεση νίκη των εργαζόμενων. Μια νίκη που μπορεί να αποδείξει οτι ένας αγώνας σήμερα εαν συνενώνει και εκφράζει στο πρόσωπό του την αγωνία, την ελπίδα και την συμπαράσταση όλης της κοινωνίας όπως αυτός, μπορεί να κερδίσει. Δεύτερον γιατί την στιγμή που το μέλλον της χώρας και του λαού της διαλύεται με συντριπτική ταχύτητα, ο μόνος δρόμος για ανατραπεί η πορεία προς την κατάρευση είναι ο ενωμένος αγώνας του ελληνικού λαου. Ο αγώνας ενάντια στην κυβέρνηση, την τρόικα και όσους τους υπηρετούν. Κάθε αγώνας που συνεισφέρει σε ένα διαφορετικό μέλλον για τον λαό και τους εργαζόμενους σαν αυτό της χαλυβουργίας πρέπει να βρεί, και θα βρεί, στο πλάι του ολόκληρη την κοινωνία.